ورود | ثبت نام

رای ثبت نام در این دوره بر روی این لینک کلیک کنید

پیش درآمد
نقشه دوره
از كار انداختن ضامن علم چیست؟
از كار انداختن ضامن شناسایی و فرمول بندی پرسش علمی
از كار انداختن ضامن پرسش هایی که ارزش پرسیدن دارند
از كار انداختن ضامن طراحی وبرنامه ریزی برای پژوهش
از كار انداختن ضامن تامل و ارتباط
سناریوی تمرینی: دانشجوی ‍PhD

فرايند طراحي يک پروژه را شرح دهيد.


مثال: عليت
نوع معمول ديگري از پرسش پژوهشي ارتباط ميان پديده ها را بررسي مي کند. براي مثال، "آيا الف علت ب است؟" يا "آيا تغيير الف روي ب اثري دارد؟". به دلايل عملي، اغلب نمي توان اين پرسش ها را بي درنگ پرسيد؛ پژوهش با اين پرسش که آيا الف با ب ارتباطي دارد آغاز مي شود، حتي اگر نتوان گفت کدام يک علت ديگري است. ممکن است شما ارتباطي ميان بيماري الف و افرادي که مقدار زيادي غذاي ب را مي خورند، پيدا کنيد. از اين راه نمي توان گفت که آيا خوردن ب باعث بيماري الف شده است، يا اين که بيماري الف باعث افزايش مصرف ب مي شود (مثلا براي اين که مواد غذايي از دست رفته جبران شود) يا اين که بيماري الف و افزايش مصرف ب هر دو ناشي از علت ديگري هستند.
اغلب مي توان با کمک داده هاي دست دوم (يعني اطلاعاتي که ديگران قبلا پيدا و منتشر کرده اند) ارتباط بين پديده ها را بررسي کرد.
يک راه کلاسيک براي بررسي ارتباط استفاده از آزمايش رسمي (يا کارآزمايي کنترل شده تصادفي) است که در آن شما به طور منظم مقدار يک متغير را تغيير مي دهيد و اثر آن را بر متغير ديگري مشاهده مي کنيد، در حالي که همه متغيرهاي احتمالي ديگر را ثابت نگاه مي داريد يا حذف مي کنيد.
تعريف مشخصات:
آقاي سلامي: خوب، بيا يک بار ديگر اين را مرور کنيم. ما مي خواهيم ببينيم آيا آموزش دادن جراحان جوان با دستگاه شبيه ساز باعث بهبود عملکرد آن ها مي شود يا نه. فکر مي کنيم بايد از يک کارآزمايي کنترل شده تصادفي استفاده کنيم. پس بايد گروهي از دانشجويان را به دو گروه تقسيم کنيم. گروه اول با دستگاه شبيه ساز آموزش مي بيند و گروه دوم نه. مي توانيم عملکرد آن ها را در اتاق عمل بسنجيم.
خانم داوري: به نظر عملي مي رسد، اما آيا ما نمي توانيم فقط يک مطالعه همبستگي انجام دهيم؟
آقاي سلامي: چطور اين کار را بکنيم؟
خانم داوري: خوب ميتوانيم از طريق نظرسنجي از جراحان جوان بخواهيم که تجربه خود از کار با شبيه ساز را گزارش کنند. مي توانيم پرسش هاي با ويژگي بالا بپرسيم، مثلا اين که از چه نوع شبيه سازي استفاده کرده اند، چه مدت با آن تمرين کرده اند، چند وقت پيش اين کار را کرده اند، هر چند وقت دوباره با شبيه ساز تمرين مي کنند و سپس به عملکردشان نگاه کنيم.
آقاي سلامي: چطور عملکردشان را بررسي کنيم؟
خانم داوري: نتايج بعد از عمل. مرگ و مير، نقص عملکرد، نرخ عفونت، طول مدت ريکاوري بعد از جراحي.
آقاي سلامي: خوب فکر مي کنيم مي توانيم اين کار را بکنيم. با اين حال، متون پژوهش هاي قبلي نشان مي دهد که اين نتايج به فاکتورهاي زيادي بستگي دارد. مثلا عفونت بعد از عمل ممکن است مربوط به کيفيت پايين مراقبت در اتاق ريکاوري يا بخش باشد و نه عملکرد جراح در اتاق عمل. چطور مي توانيم نتايج مشاهده شده را به تجربه جراح با شبيه ساز ارتباط بدهيم؟
خانم داوري: فکر مي کنم حق با توست. نمي توانيم ارتباط يا عليت آن را ثابت کنيم. چطور است که عملکرد جراحان در حين جراحي را مشاهده کنيم و سپس آن را به تجربه شان با شبيه ساز ربط دهيم؟
آقاي سلامي: خوب اين هم مشکل دارد. اول اين که به راحتي نمي توان جراح با تجربه اي را در اتاق عمل نگاه داشت تا عملکرد جراح جوانتري را ارزيابي کند. جراحان باتجربه وقت اين کار را ندارند. علاوه بر اين، وجود مشاهده گر درون اتاق عمل ممکن است باعث تغيير رفتار جراح شود، ممکن است تکنيک شان را تغيير دهند و از اين ها گذشته هنوز مشکل خودارزشيابي شرکت کنندگان وجود دارد.
خانم داوري: اين چه مشکلي است؟
آقاي سلامي؟ خوب ممکن است آن ها به درستي به ياد نياورند يا ممکن است بيشتر از آن چه کار کرده اند به ما گزارش کنند. فکر مي کنم با وجود اين همه مشکل بهتر باشد که همان کارآزمايي کنترل شده تصادفي را در آزمايشگاه انجام دهيم.
خانم داوري: براي آن چه کار بايد کنيم؟
آقاي سلامي: خوب از همه شرکت کنندگان مي خواهيم که بيايند و يک جلسه يا بيشتر با دستگاه شبيه ساز جراحي ما تمرين کنند. شبيه ساز مي تواند عملکرد را ارزيابي کند، مثلا تعداد حرکات دست را بشمارد، زمان صرف شده براي انجام عمل را ثبت کند، تعداد خطاها را بگويد و غيره. همه اين اندازه گيري ها عيني است و به مشاهده گر يا شرکت کننده بستگي ندارد.
خانم داوري: چطور مي توانيم کساني که با دستگاه کار کرده اند و آن هايي که کار نکرده اند را با هم مقايسه کنيم؟
آقاي سلامي: خوب وقتي که پايه همه افراد را به اين روش تعيين کرديم، آن ها را به طور تصادفي به دو گروه تقسيم مي کنيم. يک گروه تحت آموزش با شبيه ساز قرار مي گيرد و گروه ديگر نه.
خانم داوري: پس گروه شاهد کاري انجام نمي دهد؟
آقاي سلامي: خوب، بهتر است که آن ها هم در طول مدت آموزش ديدن گروه مورد کاري انجم دهند. مثلا مي توانند کليپ ها ي اعمال جراحي را تماشا کنند. مهم اين است که آن ها در طي آموزش گروه مورد عمل نکنند. سپس هر دو گروه را جمع مي کنيم و مي خواهيم که يک عمل يکسان را انجام دهند.
خانم داوري: اين عمل شبيه همان عملي خواهد بود که دستگاه شبيه ساز آموزش مي دهد؟
آقاي سلامي: فکر مي کنم بهتر باشد که اين عمل کمي متفاوت باشد وگرنه ممکن است اين نتيجه گرفته شود که تمرين باعث مي شود افراد در همان کاري که انجام مي دهند پيشرفت کنند. ما مي خواهيم نشان بدهيم که کار با شبيه ساز باعث پيشرفت افراد به طور کلي مي شود.
خانم داوري: بسيار خوب، داده ها را چطور آناليز مي کنيم؟
آقاي سلامي: ما براي گزارش پايه عملکرد و عملکرد بعد از آموزش از آمار توصيفي استفاده مي کنيم. سپس آمار استنباطي به کار مي بريم تا دو گروه را قبل از آموزش و بعد از آن با هم مقايسه کنيم. فرضيه ما اين است که گروهي که آموزش ديده با گروه شاهد هر دو عملکرد يکساني پيش از آموزش دارند، اما پس از آموزش گروه مورد پيشرفت بهتري نسبت به گروه شاهد خواهد داشت.
خانم داوري: خوب، اما هنوز بايد ببينيم که تجربه قبلي آن ها از کار با شبيه ساز چقدر است زيرا ممکن است جراحاني باشند که قبلا بيشتر با شبيه ساز کار کرده اند، براي همين من پيشنهاد مي کنم که همين را به عنوان معيار ورود به مطالعه استفاده کنيم. ما فقط جراحاني را وارد مطالعه مي کنيم که کمتر از 5 بار با شبيه سازي مانند ما کار کرده باشند، چون متون پژوهشي نشان مي دهند که پنج بار کار با اين دستگاه براي بهبود عملکرد فرد ضروري است.
آقاي سلامي: بله، منطقي است. اما بايد مطمئن شويم که اين افراد دست کم يک بار قبلا با دستگاه کار کرده باشند، وگرنه اين تجربه براي آن ها کاملا جديد خواهد بود و عملکردشان به شدت افت خواهد کرد.
خانم داوري: نکته خوبي است. پس بايد جراحاني را جذب کنيم که دست کم يک بار و حداکثر 5 بار با شبيه ساز کار کرده باشند.
آقاي سلامي: فکر خوبي است.

نظر شما

نظر ما

 

متغیرهای بسیاری مورد بررسی قرار گرفته اند. این موارد شامل متغیرهای ذهنی است، مانند خودارزشیابی یا تغییر رفتار سوژه هنگامی که تحت مشاهده است)، و مواردی که عینی است مانند تعداد حرکات دست، زمان لازم برای انجام کار، تعداد خطاها. متغییرهای عینی، که توسط شبیه ساز اندازه گیری می شوند، بر موارد ذهنی ترجیح داده شدند. با این وجود، امکان تورش بین جراحانی که تجربه زیاد از کار با شبیه ساز داشتند و آن هایی که هیچ تجربه ای نداشتند، مورد توجه قرار گرفت. تصمیم گرفته شد تنها جراحانی وارد مطالعه شوند که دست کم یک بار و حداکثر 5 بار از شبیه ساز استفاده کرده باشند.
مطالعه همبستگی و کارآزمایی کنترل شده تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. با این حال، با توجه به این که تعداد زیادی از نتایج (مرگ و میر، نقص عملکرد، نرخ عفونت و غیره) تحت تاثیر عواملی خارج از کنترل پژوهشگران قرار داشتند، مطالعه همبستگی مناسب تشخیص داده نشد. در عوض، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که کارآزمایی کنترل شده تصادفی روش مناسبی برای پژوهش است زیرا هر دو گروه از نظر متغیرهای تصادفی دیگر یکسان هستند. این کارآزمایی کنترل شده از نوع کور نخواهد بود زیرا شرکت کنندگان می دانند که از شبیه ساز استفاده می کنند یا نه.
این پژوهش فرضیه مشخصی دارد و روش های بررسی آماری از پیش مد نظر قرار گرفته است.